ครอบครองโดยไม่ครอบครอง จึงครองได้

มีการพูดถึงคำว่า “ครอบครอง โดยไม่ครอบครอง” ว่าไม่ใช่หลักการปกครอง แต่หมายถึง การมีความสุขกับชีวิต หากครอบครองไม่ได้ ก็ปล่อยอำนาจให้คนอื่น ลงในจุดสูงสุด

ผมเห็นว่าการเข้าใจคำพูดนั้นคลาดเคลื่อนไป แท้จริง “ครอบครอง โดยไม่ครอบครอง” นี้เป็นหัวใจของการปกครองที่ดีที่สุดเท่าที่จะมีบนโลกนี้ได้ ซึ่งไม่เคยเกิดในสังคมมนุษย์ใดๆเลย แต่เกิดขึ้นกับสัตว์สังคมทั้งหลายเช่น มด,ผึ้ง,ปลวก เป็นต้น อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

“ครอบครอง โดยไม่ครอบครอง” คือการอยู่ร่วมกันอย่างพึงพาอาศัยกันโดยสมบูรณ์ของทุกหน่วยในสังคม และทุกหน่วยในสังคมก็พึ่งพาอาศัยโดยสมบูรณ์กับธรรมชาติแวดล้อมด้วย จึงไม่จำเป็นต้องครอบครองใครและ/หรือครอบครองอะไร แต่เมื่อต้องการจะใช้ใคร/อะไรเพื่อการทำหน้าที่ก็ใช้ได้เต็มที่ ซึ่งเหมือนกับครอบครองทุกคน/ทุกอย่างไว้ได้ คนในสังคมจะไม่ต้องเบียดเบียนกันเองและไม่ต้องเบียดเบียนธรรมชาติแวดล้อมด้วย สังคมจะเคลื่อนไปโดยสอดคล้องกับธรรมชาติ จึงเป็นสังคมที่สงบร่มเย็นนำมาซึ่งความสุขอย่างยั่งยืนของคนในสังคม

ภายใต้ “ครอบครอง โดยไม่ครอบครอง” นี้ทุกหน่วยในสังคมจะมีหน้าที่เฉพาะของตัวเองที่จะทำไปโดยสอดคล้องกับธรรมชาติ หน้าที่ต่างๆเหล่านั้นก็ถูกออกแบบไว้อย่างเหมาะสมและสอดคล้องกับธรรมชาติแวดล้อม มอบหมายให้เฉพาะกับหน่วยสังคมอย่างเหมาะเจาะลงตัว แต่ละหน่วยของสังคมเหล่านั้นก็เข้าใจถ่องแท้กับ ภาระกิจในหน้าที่ของตัวเอง ทั้งหมดทุกส่วนสังคมจึงเดินร่วมกันไปสู่จุดหมายของสังคมได้

การจะเกิด “ครอบครอง โดยไม่ครอบครอง” ในสังคมคนนั้นเป็นเรื่องยากจนเกือบจะเป็นไปไม่ได้ เพราะคนในสังคมต้องถูกกำหนดหน้าที่ให้สอดคล้องกันอย่างสมบูรณ์ และจะต้องถูกฝึกฝนให้ทำหน้าที่นั้นๆได้อย่างดี  ทุกคนทุกส่วนจะใช้ทรัพยากรเท่าที่ต้องทำหน้าที่เท่านั้น ไม่มากไม่น้อยกว่านั้น ซึ่งขัดกับความอยากโดยธรรมชาติของคน การปกครองแบบนี้จึงเกิดขึ้นได้เฉพาะกับสัตว์สังคมเท่านั้น เพราะสัตว์ทำหน้าที่ไปได้ด้วยสัญชาติญาณธรรมชาติ ไม่ต้องฝึกฝนอะไรอีก

หวังว่าข้อเขียนสั้นๆนี้จะก่อให้เกิดประกายการถกเถียงต่อไป อาจจะเกิดทางออกใหม่ดีๆสำหรับสังคมไทยได้